„To opowieść o pochodzącym ze slumsów Tsotsi – młodym gangsterze, który kradnąc samochód nie zauważa znajdującego się na tylnym siedzeniu dziecka. Konfrontacja brutalnego przestępcy z niewinnym trzymiesięcznym niemowlakiem przynosi niespodziewane skutki” – po takim streszczeniu fabuły nie należy raczej oczekiwać większych niespodzianek i rewelacji. Wiadomo, to kolejny wariant popularnego kinowego motywu: wina i odkupienie. A jednak twórcy nie dali się złapać w pułapkę schematów, jakie taki temat rodzi, no i udało się też im nie popaść w nadmierny sentymentalizm. Owszem, tak jak się spodziewałem, nadmiernych niespodzianek w rozwoju akcji nie było, ale też trzeba przyznać reżyserowi, że stanął na wysokości zadania: film potrafi przykuć uwagę widza od pierwszej do ostatniej minuty. Fotografowany przez Lance’a Gewera w raczej dość chłodny sposób film poraża obrazem nędzy przedmieść Johannesburga, gdzie nawet woda nierzadko jest towarem deficytowym, a o jakichkolwiek innych luksusach można tylko pomarzyć, gdzie dach nad głową w wielu przypadkach jest tylko prowizoryczny, gdzie ludzie z kretesem przegrywają swoją przyszłość, a jedyną szansą na opuszczenie tego piekła na ziemi wydaje się tylko śmierć. Taki obraz przedmieść poraża jeszcze bardziej zderzony z luksusem osiedla, w którym Tsotsi dokonuje rabunku. W tej kwestii dzieło Gavina Hooda przypomina pod pewnymi względami „Miasto Boga” Meirellesa. Reżyser jednak nie szuka tutaj przyczyn takiego stanu rzeczy, nie bawi się w społeczno-politycznego publicystę. Konkluzja filmu pozostawia jednak jakiś pierwiastek optymizmu: Hood wierzy w człowieka, udowadnia, że nawet w takim piekle ludzie są zdolni do ukazania dobrej strony swojej natury.
„Tsotsi” jest filmem bardzo dobrym, na pewno jednym z lepszych stworzonych w XXI wieku i Oskar dla filmu nieanglojęzycznego (jakkolwiek może ta nagroda nie jest już tak prestiżowa, jak kiedyś. Może nie tyle chodzi nawet o prestiż: Oskar nie świadczy wcale o poziomie filmu) wcale mnie nie dziwi. 8/10.